Part XXXV

Tydzień później

-I pamiętaj córeczko, dzwoń do mnie w każdej wolnej chwili, ucz się i spełniaj swoje marzenia.- za każdym razem ta sama śpiewka. Przewróciłam oczami i przytuliłam swoją rodzicielkę.

-Liam, proszę, uważaj na nią.- uścisnęła chłopaka, mówiąc po Polsku. Tak. Nauczył się całkiem sporo, za co jestem mu do zgodnie wdzięczna. 

-Kocham was, do zobaczenia!- krzyknęłam do nich kierując się do taxówki zamówionej specjalnie dla nas.

-To jak, gotowa na powrót?- zapytał, a ja ochoczo lecz nie pewnie skinęłam głową. Wsiedliśmy do środka, z góry płacąc kierowcy. Całą drogę przegadaliśmy o naszym pobycie. Okazało się, że Polska ma świetne dania, piękne dziewczyny, niezwykle urocze widoki i wiernych fanów.

Gdy dotarliśmy na lotnisko, oddaliśmy bagaże kierując się na odprawę. Usiadłam obok Liama, wkładając słuchawki do uszu i włączając ulubioną play listę zatopiłam się w muzyce. Nawet nie wiem kiedy, odpłynęłam.

Idę sama, a raczej biegnę. Uciekam przed swoimi problemami. Nie potrafię się uporać z moim życiem. Nie wiem co dalej czynić. Czyjeś silne ręce oplatają moją talię, uniemożliwiając mi wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Obraca mnie gwałtownie i nie daje dostrzec kim jest, namiętnie wpijając się w moje zimne usta...

-Oli, Oli, Oli!- szeptał mi cichy głos do ucha. Przetarłam zaspane oczy i ujrzałam uśmiechniętego Liama.

-Lądujemy, zapnij pasy.- wykonałam jego polecenie, wykonując dziwne ruchu, bo jakaś część mnie nadal była w stanie błogiego snu. Poczułam lekkie wstrząsy i już po kilku minutach znajdowaliśmy się na lotnisku w Londynie, opuszczając samolot i odbierając swoje bagaże.

Wsiedliśmy do mojego samochodu, który przez kilka dni stał w miejscu. Payne zadeklarował się do prowadzenia maszyny. Usiadłam na miejscu pasażera. Włączyłam radio wsłuchując się piosenkę Bruno Marsa. Po godzinie czasu, zmarnowanego w potężnych korkach dotarliśmy pod dom chłopaków. Nie pewnie opuściłam auto, kierując się za Liamem, pod drzwi. Chłopak otworzył je i gestem ręki zaprosił do środka. Przełknęłam głośno ślinę i weszłam do środka.

-Oli, Liam!- wrzasnął blondyn i rzucił się w naszym kierunku.

-Niall! Jak się masz głodomorku?- poczochrałam go po czuprynie, uśmiechając się słodko.

Kątem oka dostrzegłam jak Hazza rzuca mi dziwne spojrzenia, a Zayn obserwuje mnie siedząc w fotelu i czytając książkę.

-Cześć.- rzuciłam cicho. Natychmiast podnieśli się z miejsca stając na przeciwko mnie.

-Witaj Oliwio.- odparł Harry.

-Hej.- uśmiechnął się słodko Malik.

-Dokonałaś wyboru?- głos Nialla obijał mi się po głowie przez jakiś czas.

-T-tak..- nabrałam powietrza.

-Więc???- odparli jednocześnie, unosząc jedną brew ku górze.

-Nie mogę wybrać żadnego z was.- spuściłam głowę, a Liam patrzył na mnie zszokowany.

-Ale ja myślałem, że.. Przecież skróciłaś pobyt..- łzy poleciały po moich policzkach. Wybiegłam z domu jak burza i gnałam przed siebie.

Nie potrafiłam sobie poradzić z niczym. Nic już nie miało takiego sensu jak kiedyś.